# 3 - Zaak 51: De Ierse Maffia en de gestolen Vermeer
Zaak 51: De Ierse Maffia en de gestolen Vermeer
Of het nu groot of klein is, anoniem of niet, eenmalig of maandelijks, elke bijdrage helpt ons om dit fascinerende verhaal voort te zetten en meer verborgen verhalen aan het licht te brengen:
https://fooienpod.com/kunstmaffia
Zeer veel dank mochten jullie iets voor onze podcast over hebben!
Alright folks, buckle up because we’re diving into the wild world of art heists! Picture this: it’s the dead of night on May 21, 1986, and a gang of crafty burglars is plotting a major score at Rosborough House, the biggest mansion in Ireland. Their target? A treasure trove of masterpieces, including a Vermeer and a Goya, with a jaw-dropping estimated value of 45 million dollars! But here’s the kicker—these aren’t your run-of-the-mill thieves; they’re led by none other than the notorious Martin Cahill, a gangster with a flair for the dramatic and a history that reads like a crime novel. We'll unravel how Cahill’s clever schemes and uncanny ability to outsmart the cops led to an epic art heist that gave him a taste of infamy, and we’ll throw in some laughs along the way, because who doesn’t love a good caper? So grab your favorite beverage and let’s get to it!
As the clock struck midnight on May 21, 1986, the art world held its breath—little did they know, a gang of thieves was about to pull off a heist that would leave them gasping for air! They say art is worth dying for, but what about stealing for? Meet Martin Cahill, a name that strikes fear and admiration in equal measure throughout Dublin. With a mind as sharp as a tack, he plotted the theft of 18 priceless paintings, including a Vermeer, from the lavish Rosborough House. We unravel the layers of Cahill’s life, from his humble beginnings to his rise as a criminal mastermind. The planning involved is nothing short of genius—he even built a secret bunker to stash the loot! However, all’s fair in love and war, and the aftermath of this heist reveals a tangled mess of police investigations and underworld dealings that would make even the most seasoned detective shake their head. As we navigate through this thrilling tale, we’ll share laughs, insights, and maybe even a few puns about art and crime. Buckle up, because this story isn’t just about stolen paintings; it’s about the larger-than-life characters who lived life on the edge, and how one mistake could lead to their downfall!
Companies mentioned in this episode:
- Rosborough House
- Johannes Vermeer
- Goya
- Sir Alfred Bight
- Martin Cahill
- IRA
- Scotland Yard
- Interpol
- Dublin
- Wicklow Mountains National Park
- National Gallery van Ierland
- The General
Transcript
Vals alarm besluiten die, waarna ze weer vertrekken. Na enige tijd komen de inbrekers weer tevoorschijn en stelen binnen enkele minuten 18 meesterwerken.
Inclusief een schilderij van Johannes Vermeer, een schrijvende vrouw met dienstbode en een Goya. Het is twaalf jaar na de Ira-roof en Sir Alfred Byte is wederom van zijn duurste pronkstukken beroofd.
Dit is Kunstmafia, een podcast over roof, vervalsing en diefstal in de internationale kunst- en antiekwereld met Rick Bouwman en Robert Teterot. Met deze keer zaak 51. De Ierse mafia en de gestolen Vermeer.
Speaker B:Naast het unieke werk van Vermeer verdwijnen er ook schilderijen van Rubens en Velázquez. De waarde werd geschat op 45 miljoen dollar.
ven ten zuiden van Dublin. In: Speaker A:Dat is vorige keer over gehad. Voor mensen die denken hoor ik nu hetzelfde? Nee.
Speaker B:We luisteren nu naar zaak 51 en die vorige was dus zaak 50, de eerdere roof dus van Vermeer. De politie vermoedde dat deze terreurorganisatie wederom om geld verlegen zat.
Sir Alfred Bight zat al naast de telefoon te wachten op een eis voor losgeld. Maar de telefoon ging niet over.
Speaker A:Goed voor hem misschien wel, weet ik eigenlijk niet. De dader die deze overval voorbereidde was zeker niet van de Ira. Zijn naam was Martin Cahill, bijgenaamd de generaal, de general. Zijn reputatie?
De beruchtste gangster van Ierland. Hij groeide op in grote armoede in de jaren 50 en 60 in Dublin, samen met, let wel, 15 broers en zussen.
Hij woonde in Holyfield Buildings, een vervallen huizencomplex dat Cahil als zijn fort beschouwde. Vanwege de erbarmelijke omstandigheden begon hij al op jonge leeftijd met het stelen van voedsel voor zijn grote familie.
Op twaalfjarige leeftijd werd hij gepakt en ging voor twee jaar naar een jeugdinternaat.
Speaker B:Ja, en toen hij weer vrij was, besloot hij alles veel slimmer aan te pakken.
Speaker A:Toen al.
Speaker B: in, de Dunes, stapte hij rond:Cale had daar een talent voor en hij genoot ervan. Zijn carrière als crimineel was definitief begonnen.
Al gauw stond hij bekend als een medogeloze gangster die zijn overvallen minutieus plende en uitvoerde zonder enige sporen achter te laten. Dagenlang observeerde hij doelwitten om alle bewegingen en gewoonten in kaart te brengen.
Zijn reputatie binnen de onderwereld groeide met elk succesvolle overval.
Speaker A: In:De Ira had deze winkel ook willen overvallen, maar daar had de general geen boodschap aan. Het zette wel kwaad bloed tussen deze bende en de Ierse rebellen.
Ook al wist de politie dat Cahill aan de top van de criminele organisatie stond, ze konden geen snippet bewijs vinden van zijn betrokkenheid. Maar makkelijk was het leven als grotvader ook weer niet. Hij had cash nodig om zijn handlangers te betalen en het werd tijd voor een grote slag.
Speaker B:Ja, en die diende zich aan toen Cahill een gesprek had met Paddy Shannon, een ex-veilingmeester die het criminele pad was gaan bewandelen. Hij kende alle exorbitant rijke lui van het land en wist vrij goed wat ze in hun collecties hadden. En bovenaan de lijst stond Sir Alfred Bight.
Daar is hij weer. Zijn landhuis herbergde een van de meest waardevolle kunstcollecties van Europa en het lag afgelegen. Een prima plek dus.
Schenehen wees vooral op de waardevolle antiek. Dat makkelijk was te helen. Maar Cahill kreeg het in zijn bol toen hij hoorde dat er voor miljoenen aan schilderijen aan de muring.
Hij dacht deze gemakkelijk elders in de wereld aan rijke verzamelaars te kunnen sluiten. Dat was naïef, maar niemand kon het idee meer uit zijn hoofd praten.
Speaker A:Ja, dat hebben we vaker gezien, dieven die met hun schilderijen weglopen en dan eigenlijk niet zo goed weten wat ze ermee moeten. Maar goed, Cahill bezocht wekenlang Rosborough House.
deed dat elke zondag, vaak met een paar handlangers, om de binnenzijde en omgeving van het privémuseum te bestuderen. Eigenlijk precies hetzelfde wat Rose deed de vorige keer met haar vriend. Gingen ze ook even bezoeken en alvast een beetje kijken.
Beveiligingcamera's, alarminstallaties en natuurlijk de plek van de schilderijen. Alles noteerde hij. Vervolgens reed hij urenlang rondom het landgoed om verschillende vlugroutes in kaart te brengen.
Wat hij niet tegen zijn bendeleden vertelde was dat hij in het nabije Wicklow Mountains National Park met twee ingehuurde grondwerkers een geheime ondergrondse bunker bouwde. Hier, niet ver van het plaatsdelict, zou hij de meest waardevolle schilderijen naar de roof verbergen.
Speaker B: mei:De bende laadde de schilderijen in een gestolen jeep en vluchtte weg van het landgoed.
Toen Sir Alfred Byte met een kaarsje in zijn fluwele pyjama polshoogte kwam nemen, zag hij, met een stif upperlip, Of course, niet meer dan lege plekken aan de muur.
Speaker A:Dit is een beetje een romantische voorstelling met die fluwele pyjama, maar zo moet het ongeveer gegaan zijn. Cahill stuurde zijn handlangers met zeven minder bekende schilderijen naar een nabijgelegen dorpje.
En daar lieten ze deze schilderijen achter in een greppel als een vals spoor. De volgende dag werden deze ontdekt door spelende kinderen. Cahill verstopte de overige elf meesterwerken in zijn bunker in het natuurpark.
Toen hij terug reed naar Dublin werd hij door de politie aangehouden. Dat was toeval. Maar het werd heel verdacht toen de kunstdroof bekend werd. Cahill was wel heel erg dicht in de buurt geweest die nacht.
De politie had het sterke vermoeden dat hij betrokken was en dus plaatsten ze hem bovenaan de verdachtenlijst.
Speaker B:Ja en wat is er dan altijd? De Ierse politie was natuurlijk bang dat de schilderijen naar het buitenland gesmokkeld zouden worden.
En riep meteen de hulp in van politiediensten in Europa, de FBI, Scotland Yard en Interpol. Cahill probeerde de schilderijen te verkopen via connecties in de onderwereld. Maar door hun bekendheid en waarde bleek dat meer dan lastig.
En dat hebben we wel eens meer gehoord. De schilderijen brachten hem geen rode cent op en als hij ergens over begon, trok hij alleen maar ongewenste aandacht.
Ondertussen zette de politie een undercoveroperatie op poten om Kehl uit zijn tent te lokken. Zou de meer dan voorzichtige Kehl daar nu in gaan trappen?
Speaker A:Ja, hij was een beetje paranoia van nature natuurlijk. Maar in samenwerking met Scotland Yard en de Nederlandse politie organiseerde de Ierse politie een groots opgezette operatie.
Onder de codenaam Operation Killer Key probeerden ze in de kroegen van Dublin iets op te vangen over de gestolen schilderijen. Een Nederlandse politie infiltrant reisde mee met een paar rechercheurs naar Ierland om zich voor te doen als een kunstdealer.
Die was bereid een aanzienlijk bedrag neer te tellen voor de gestolen schilderijen. Een undercover agent van de Ierse recherche zou hem begeleiden en contact leggen met Kehl's bende. Klinkt als een kat in het bakkie.
Speaker B:Ja, en dat lukte dus ook. Alleen eiste hun contactpersoon dat de transactie niet in Dublin zou plaatsvinden, maar in het National Park Wicklow Mountains.
Speaker A:Waar die schilderijen natuurlijk ergens verborgen lagen.
Speaker B: n een bunkertje. In september:De politie verwachtte Cahill te arresteren tijdens deze transactie.
Een Britse surveillance helikopter van Scotland Yard zou de operatie vanuit de lucht volgen en de radiocommunicatie verzorgen met de agenten op de grond. Mobiele telefoons waren nog een noviteit in die tijd. Een zwaar bewapend arrestatieteam lag in een schuur in de buurt van het naburige Blessington.
Klaar om in actie te komen zodra Cahill de schilderijen zou overdragen.
Speaker A:In het park ontmoette het undercoverteam de handlangers van de general, de generaal, op de afgesproken plaats. Cahill, achterdochtig als altijd, vermoedde dat er twee in werkelijkheid van de politie waren. Zijn zesde zintuig had het weer bij het rechte eind.
De undercoveragent probeerde heimelijk met zijn radio de helikopter en het arrestatieteam in te seinen, maar de ontvangst in het afgelegen park was slecht. Krakende radio's. Kehill brak de deal abrupt af en de operatie liep volledig in het honderd.
De criminelen reden met volle snelheid langs een schuur waar het hele arrestatieteam zich nog schel hield, terwijl die geduldig op een teken zaten te wachten.
Speaker B:Ja, operatie Killickey was een enorme miskleum. Cahill was opnieuw ontsnapt aan de politie. Toen het verhaal in de pers kwam volgde er veel kritiek op de politie.
Tegelijkertijd verstevigde het hele voorval Cahill's reputatie als een meestercrimineel. Bij de Iere kreeg hij steeds meer de reputatie als een volksheld, ook al leken de schilderijen verloren te zijn gegaan.
Cahill was zonder twijfel de hoofdverdachte, maar hij was zo machtig in de onderwereld van Dublin, dat angst voor vergelding alle potentiële informanten tegenhield. Iedereen hield dus zijn mond.
Speaker A: Jaren gingen voorbij, tot in: Speaker B:Dat is wel heel logisch. Hoe bestaat dat?
Speaker A:We hebben ook wel wat Van Gogh's die ineens in Italië terecht zijn gekomen.
Speaker B:Ze komen overal terecht, blijkbaar.
Speaker A:Twee jaar later werd een ander gestolen schilderij gevonden in een busje dat drugs vervoerde in Londen.
Speaker B:Ja tuurlijk joh, doen we Londen er ook bij.
Speaker A:Inmiddels ging er geruchten dat de Vermeer in een kluis van een Luxemburgse bank zou liggen. Heb je als je de 19 meeneemt? Was het Kahil dan toch gelukt de schilderijen te verkoop? Niet helemaal.
Hij had wel een nieuwe manier ontdekt om schilderijen te gelden te maken. Hij gaf ze in onderpand bij andere criminele organisaties om met dat geld drugsdeals te kunnen financieren.
Dat is toch een soort van wijdverbreid verschijnsel geworden. Ik weet niet of hij de eerste was overigens.
Op deze wijze waren de schilderijen over Europa verspreid geraakt als onderpand voor leningen voor miljoenen ponden. Als de winst was gemaakt kocht hij de doeken weer terug.
Speaker B: Dan zijn we inmiddels in:Want hij was toch een van die twee undercovers in zaak 29, de gestolen schreeuw.
Speaker A:Ja, toen hadden ze ook Scotland Yard erbij gehaald. En in die jaren was Charlie Hill misschien wel een beetje de Arthur Brand van zijn tijd.
Speaker B:Ja, zeker, zeker. Hij deed zich voornamelijk als een Amerikaanse kunsthandelaar die geïnteresseerde Arabische kopers kende.
Nadat hij het vertrouwen had gewonnen namen de criminelen hem mee naar een parkeergarage in de stad aan de Schelde. In de kofferbak van een auto die was gehuurd door drie Ieren en een Joegoslaaf nam hij twee schilderijen verpakt in een vuilniszak aan.
Toen hij de vuilniszak opende hield hij de onmiskenbare de Goya, en de vermeer in zijn handen. De vier mannen werden in de boeien geslagen, maar Cahill was er niet bij. Het zag erna uit dat hij voor altijd de dans zou ontspringen.
Speaker A:Ja, want hij was zo natuurlijk niet meer in connectie te brengen met deze schilderijen. En de politie, kan ik alvast verklappen Rick, die zou hem ook inderdaad nooit te pak krijgen.
augustus:Toen hij zijn raampje opendraaide om te vragen wat er los was, schoten de mannen hem vijf kogels door het hoofd. Wauw. Waarna ze er vandoor gingen op de motor. De generaal stierf achter het stuur.
Het vermoeden was dat hij wapens had verkocht aan het Ulster Volunteer Force, het UVF, de tegenstander van de IRA. Een protestants doodsescader in Noord-Ierland.
Daarmee had Cahill zichzelf op de dodenlijst geplaatst van de IRA, de aardsvijand van het UVF, die elkaar bitter bestreden.
Speaker B:En een andere reden van zijn liquidatie was dat Cahill op een steeds grotere schaal heroïne importeerde.
Speaker A:Ja, dat was wel een schilderij uit Istanbul natuurlijk.
Speaker B:Ja, wellicht. Dit was een drug die de IRA verachte vanwege de slachtoffers die het maakten.
Ze probeerden te voorkomen dat deze dodelijke drugs verkocht werden op de straten van Dublin. De moordenaars zijn nooit gepakt, maar een paar uur na de moord eiste de Ira de aanslag op.
Speaker A:Oeh, dat is best wel heftig.
Speaker B:Dat is heftig. Het was een duidelijk signaal aan iedereen die hen tegenwerkte in hun zaak voor de Ierse onafhankelijkheid.
Ze hadden Irlands beruchte kotvader vermoord. The General was gevallen en hij had de hoogste prijs betaald.
Speaker A:Ja, dat zeker. Alle missende schilderijen werden uiteindelijk teruggevonden als bijvangst in druggerelateerde zaken. Dat is ook best wel bijzonder.
Dat ze alle 19 terug zijn gekomen.
Speaker B:Ja, dan worden ze toch weer teruggebracht.
Speaker A:Ja.
Speaker B:In de uitruil voor.
Speaker A:Misschien wel, maar ja, dat is die drugswereld en de musea. Dat is een rare connectie. Sir Alfred Byte konden ze weer tevreden aan zijn muren hangen, maar niet geheel zorgloos, want...
Speaker B:Nee, dat ga je niet menen. Hij heeft ze al twee keer kwijt.
Speaker A: n kunstgrove. Eén slaagde in:Nou, om daar nog een aflevering van te maken, dan krijgen we hetzelfde huis, hetzelfde verhaal, alles, Rick.
Dus daarop besloot hij zijn mooiste en meest kostbare schilderijen aan de National Gallery van Ierland te schenken, waar de Vermeer en Goya en nog vele andere altijd te bezichtigen zijn.
, hoe kan het ook anders, uit: Speaker C:Luister jij graag naar Kunstmafia en wil je Rick en Robert ondersteunen? Ga dan, als je wat kan missen, naar vooiepotmetanday.com slash kunstmafia. En geef daar een digitale fooi. Dus vooiepot.com slash kunstmafia.
